O książce: 2008 / Druga część (pierwsza to „Wojna nie ma twarzy kobiety”) słynnego cyklu artystyczno-dokumentalnego Swietłany Aleksijewicz „ Głosy utopii.” Wspomnienia Wielkiej Wojny Ojczyźnianej autorstwa tych, którzy w czasie wojny mieli 6-12 lat - jej najbardziej bezstronnych i najbardziej niefortunnych świadków. Wojna widziana oczami dzieci jest jeszcze straszniejsza niż ta uchwycona oczami kobiety. Książki Aleksijewicza nie mają nic wspólnego z tego rodzaju literaturą, w której „pisarz pisze, a czytelnik czyta”. Ale to w odniesieniu do jej książek najczęściej pojawia się pytanie: czy potrzebujemy tak strasznej prawdy? Sama pisarka odpowiada na to pytanie: „Człowiek pozbawiony pamięci jest w stanie urodzić tylko zło i tylko zło”. „Ostatni świadkowie” to wyczyn pamięci z dzieciństwa.